Filippa is nu zo’n zesentwintig dagen in ons leven en ik moet zeggen dat ik al redelijk snel in de routine gekomen ben van om de zoveel uur voeden en verschonen.
Natuurlijk weet ik hoe de natuur werkt, maar ik sloeg letterlijk een hand voor mijn mond toen ze ter wereld kwam. Ergens is het zo gek dat je een levend wezentje in je buik kan laten groeien tot het groot en ontwikkeld genoeg is om eruit te laten komen. Iets wat volgens de app begon als een kikkervisje en eindigde als de grootte van een watermeloen, het blijft voor mij bizar.
Als ik me nu bedenk hoe snel ik al zoveel liefde voor haar voel en alleen maar wil dat ze beschermd, geliefd en veilig is, kan ik me ergens niet voorstellen dat ik heb getwijfeld over het krijgen van een kind, als het ons gegund/gegeven was. Maar aan de andere kant is het precies zoals het zou moeten zijn. Altijd ben ik een laatbloeier geweest, dus op mijn net 38ste moeder worden, is voor mij helemaal oké. Inmiddels weet ik lang genoeg van mijn autisme, waardoor ik mijn eigen ‘handleiding’ inmiddels goed genoeg ken en mezelf al zoveel beter heb leren begrijpen en kennen. Het huis waarin we wonen is groot genoeg en een heel fijne plek en daarnaast heb ik twee buren en binnenkort drie, die allemaal in hetzelfde schuitje zitten met een baby. En dat is ook een heel fijn idee en iets dat ik nooit had kunnen denken.
En de in totaal 40-uur durende bevalling, waarbij ik alle weeën op hetzelfde ritme heb weg gepuft, soms met mijn ogen dicht - in een volledige focus - hebben me steeds dichter bij haar gebracht. De complimenten die ik van de verloskundige heb gekregen over hoe goed ik het deed en dat er soms niet eens te zien was hoe zwaar ik het had, hebben me echt nog meer zelfvertrouwen gegeven. Dan blijk ik toch maar weer meer te kunnen dan ik denk!
Ik zie mezelf nog wat slokken appelsap nemen vanuit het bevalbad, omdat ik dacht, ik heb suiker nodig! En geef me nog een hap van die banaan voor snelle energie 😅 Ondanks de pijn en uitputting, was ik toch nog aanspreekbaar tussen de weeën door. Met zo’n mega grote angst voor bevallen, heb ik het toch allemaal maar doorstaan en gedaan! Iedereen blijft zeggen hoe trots ik op mezelf mag zijn en dat ben ik ook oprecht.
Soms kijk ik ‘s nachts na een voeding naar haar en kan ik erg emotioneel worden en tranen in mijn ogen krijgen. Tranen van geluk en blijdschap, maar ook van angst. De angst dat ze het misschien ooit moeilijk zal hebben of niet goed in haar vel zal zitten. En natuurlijk weet ik dat het ver vooruit gedacht is, maar dat schiet wel eens door mijn hoofd. Dan hoop ik zo erg dat ze niet door hetgeen hoeft te gaan waar ik doorheen ben gegaan, met veel mentale problemen, meerdere scholen, heel veel somberheid en verdriet en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hoe meer je van iemand houdt, des te banger je kunt zijn voor iets naars dat diegene ooit zou kunnen meemaken.
Voor nu wil ik gewoon in het nu zijn met haar en daar niet te veel over nadenken. Ik weet tenslotte toch niet hoe het dan gaat zijn. Het enige dat ik en we kunnen doen, is haar altijd liefde en aandacht geven. Ze is nog zo klein, daar wil ik juist elk moment van genieten. Natuurlijk zijn de gebroken nachten zwaar en soms ben ik echt slaapdronken, maar je hebt geen keus dan gewoon het ‘verschoon en voed riedeltje’ te doen. En ooit wordt het beter en zal ze langer doorslapen ;)
Ik vind het heel mooi om mijn vriend nu als vader te zien. Ik bof met zo’n zorgzame vriend en we zijn samen een goed team.
Lief klein meisje,
Meteen toen ik je in mijn armen hield, hield ik al van je. Jij was het dus die al die tijd in mijn buik zat.
Ik zal je, waar mogelijk, altijd beschermen en heel goed voor je zorgen. En ik zal altijd goed proberen naar je te luisteren.
Blijf nog maar even klein 💖💞💕
