Samen met mijn twee broers ben ik opgegroeid in Wassenaar. Wij zijn altijd heel erg drie individuen geweest en leidden en leiden heel erg ons eigen leven. Als kind was ik erg stil, verlegen en rustig. Ik ben nooit een typische puber geweest die zich afzette tegen haar ouders of veel uitging. De 'gewone' tienertijd is verdrietig genoeg aan mij voorbij gegaan omdat ik al vanaf jonge leeftijd worstelde met mijn mentale gezondheid. Enerzijds was ik wijs voor mijn leeftijd, anderzijds liep ik achter in bepaalde ontwikkelingen.

​

Op de middelbare school heb ik het heel zwaar gehad door het doen van een niveau te hoog (de havo) vanwege mijn disharmonische intelligentie. In mijn geval houdt dit in dat mijn verbale intelligentie vele malen hoger ligt dan mijn non-verbale intelligentie (denk aan ruimtelijk inzicht, rekenen, begrijpend lezen en informatieverwerking). Ogenschijnlijk leek ik mee te komen, maar in werkelijkheid leerde ik mezelf kapot en had ik geen moment rust. In Nederlands en Engels ben ik sterk, maar bijna alle overige vakken kostte mij heel veel moeite. Naast mijn discrepante IQ heb ik op jonge leeftijd al problemen gehad met mijn mentale gezondheid. Op school kon ik totaal mijn plek niet vinden. Ik voelde mij een eenling, verdwaald, verloren, eenzaam en ongelukkig. Het is dan ook niet bij een school gebleven. Op mijn zestiende kreeg ik een depressie. Over dit alles kun je lezen in mijn boek ‘Meer dan ik denk’. De dingen die ik heb meegemaakt hebben een grote impact gehad op mijn leven en soms nog steeds. Wel heeft mijn late diagnose autisme ervoor gezorgd dat ik sindsdien begonnen ben met mijn leven anders inrichten en ervoor zorgen dat ik een passender leven kan gaan leiden. Ik begrijp en ken mezelf nu zoveel beter en dat is heel erg fijn. 

​

Terugkijkend op mijn leven kan ik ook zeggen dat ik mezelf niet goed kende en begreep. Dit kwam mede door onwetend te zijn over mijn autisme. Van heel veel dingen begreep ik niet waarom ik er zoveel moeite mee had, zoals het meedoen in de volwassen wereld. Hier ben ik altijd bang voor geweest en soms nog steeds. Qua baan heb ik namelijk nog steeds niets passends gevonden en dit frustreert me best wel vaak. 

Ik vind het mooi en fijn hoe anderen soms zoveel herkennen in mijn verhaal, waardoor zij zich en ik me minder alleen voel. Als ik mijn kwetsbaarheden deel, ontstaat er een verbinding met anderen. Een gevoel van begrip, erkenning en herkenning. En daarom zal ik persoonlijke dingen blijven delen. 

Nog een paar weetjes, ik ben heel erg bang voor spinnen, naalden, ik heb claustrofobie, ik vind het leuk om psychologische dramaseries en misdaadseries te kijken en de combi van drama en comedy, heerlijk om muziek te luisteren, te sporten, iets leuks te doen met vrienden, aan mijn website te werken, ontwerpen voor mijn Instagram-account te maken en natuurlijk om te bloggen en schrijven.