Vanwege mijn verleden met veel mentale problemen, zoals een depressie en smetvrees, heb ik heel lang moeten nadenken of ik überhaupt wel ooit een kind zou willen, mocht het me gegeven zijn. Naast dat het hoe dan ook een grote verandering zou zijn, is het voor mij altijd iets geweest dat heel ver van me af stond.
Vanaf mijn 33ste kwam daar ook nog eens de diagnose autisme bij, die ik ook zeker in overweging wilde nemen. En daarbij is het heel belangrijk dat je relatie stabiel is en de woonomstandigheden goed genoeg zijn. In de podcast die binnenkort zal verschijnen, vertel ik hier nog veel uitgebreider over.
Om eenmaal op het punt te komen dat ik ervoor open stond, voelde als heel wat voor mij. Toen eenmaal bleek dat er een kind in mijn buik groeit, kon ik het me nog niet helemaal beseffen. Ik vind het nog steeds heel bizar dat je samen een kind kunt creëren, dat vervolgens in je buik groeit en op een gegeven moment ‘af’ genoeg is om de wereld in te komen. Er was en is veel voor mij om te verwerken. Ook al heb ik al wat echo’s gezien en zelfs het hart gehoord, vind ik het nog steeds onwerkelijk. Het voelt als iets dat veel andere vrouwen mee zullen maken, maar ik niet. En nu is het toch echt zo. Waaah.
Misschien zou het anders gevoeld hebben als ik altijd al een kinderwens had gehad, maar dat is niet het geval. Het blijft moeilijk om een voorstelling te maken van hoe het zal zijn, omdat het in de realiteit toch vaak net anders loopt.
Hoe zal ik me gaan voelen al die negen maanden? Zal ik last hebben van stemmingswisselingen? Zal ik misselijk worden? Ik kan je zeggen dat het bij mij nog meevalt. Ik heb nooit boven de wc gehangen, alleen een misselijk gevoel gehad als ik kennelijk iets moest eten en dan ging het weer over. Wel heel erg last (gehad) van moeheid, maar stemmingswisselingen of een slecht humeur kan ik mezelf nog niet op betrappen ;) Wellicht komt dit mede door de antidepressiva die ik slik, maar ik heb geen idee.
Op dit moment ben ik al ruim drie maanden in verwachting en zal ik komende vrijdag uitvinden welk geslacht het is. Om mij heen merk ik dat er nog best een taboe heerst op het hebben van een voorkeur voor een jongen of meisje. Veel mensen hebben mij in ieder geval het gevoel gegeven dat mijn voorkeur voor een meisje er niet mag zijn.
"Ze zeggen standaard, het belangrijkste is dat het gezond is en je zal er hoe dan ook van houden, maar ik zeg ook nergens dat dat niet zo zal zijn?!"
Ik vind het persoonlijk heel normaal om eventueel een voorkeur te hebben. Waarom heb ik dan het gevoel dat ik me daarvoor moet verantwoorden? Het kan toch zo zijn dat ik mezelf eerder voor me zie met een dochter dan met een zoon? Los van het feit dat het hetzelfde geslacht als ik zou zijn, lijkt het me mooi om haar dingen te kunnen geven die ik zelf niet gehad of meegemaakt heb. En het lijkt me mooi om het voor haar nog beter te maken, omdat ik al vanaf jongs af aan worstelde met mentale problemen. Hiermee bedoel ik niet dat ik zou gaan projecteren, want ik weet ook dat dat niet goed is. En mocht ik dit doen, ben ik er ook wel alert op. Het wil vooral zeggen dat ik veel liefde te geven heb en er altijd voor zal zorgen dat ze een fijn leven kan leiden. Daar lijkt me niets mis mee.
En mocht het eventueel geen meisje zijn, geef ik mijn gevoelens en gedachten gewoon de ruimte, omdat het geen zin heeft om ze weg te stoppen. Die gevoelens mogen er zijn. Het is iets dat ik dan even zal moeten verwerken, maar hier lijkt me niets mis mee. Wensen dat het gezond is, maar toch ook een meisje, kunnen prima naast elkaar bestaan wat mij betreft.
Ik blijf het apart vinden dat mensen niet gewoon aan mij kunnen vragen waarom ik graag een dochter zou willen hebben. Wanneer er open vragen gesteld worden, ontstaat er een echt gesprek waarin er geluisterd kan worden naar mijn redenen hiervoor. Door iets te zeggen zoals, maar het gaat er toch om dat het gezond is? ontstaat er namelijk geen gesprek en dat vind ik zonde.
Ik ben heeeeel benieuwd wat ik vrijdag op het kaartje zal lezen thuis. Het is zo spannend en nieuw allemaal, wie weet ga ik er nog meer over delen.
Liefs, Emma
Zou jij je voorkeur voor een jongen of meisje durven uitspreken?
0%Ja
0%Nee
0%Bij sommigen wel, bij anderen niet
Comments