Het hebben en behouden van vriendschappen vind ik niet altijd even makkelijk. Al hangt het vaak wel af van vele factoren. De ene persoon wordt heel gemakkelijk een vriend(in), terwijl het bij de andere persoon wat moeilijker gaat, vooral als je wat ouder bent, zoals ik, een dertiger.
Er is een vriendin die ik al van jongs af aan ken, en ook al hebben we een keer een mindere periode gehad waarin er geen contact was, is nu alles weer goed. Daar ben ik heel blij mee, omdat we zoveel herinneringen en geschiedenis samen hebben en ik ook oprecht denk dat dit een band is die niet te breken valt. Er waren even wat moeilijke punten, maar dit had ook deels te maken met het feit dat ik nog niet van mijn autisme af wist. En hierdoor mezelf niet altijd genoeg openstelde en niet eens goed zicht had op wie ik zelf was. Dat ‘obstakel’ is er nu niet meer en dat helpt heel erg.
Natuurlijk hoop je van de meeste vriendschappen dat ze voor altijd zullen zijn, hoewel het helaas ook zo is dat er mensen komen en gaan. Sommige vriendschappen lijken alleen voor een bepaalde periode in je leven te zijn en soms pas je gewoonweg niet meer bij elkaar. Of je groeit uit elkaar en een vriendschap verwatert. Ik kan daar soms wel moeite mee hebben. Als er een duidelijke reden is van waarom een vriendschap stopt, kan ik hier beter mee omgaan dan wanneer ik het eigenlijk altijd leuk had met iemand, maar er toch geen vriendschap meer is. Dat kan ik dan moeilijker plaatsen en meestal ook iets moeilijker loslaten.
Een aantal keren kon ik niet anders dan een vriendschap verbreken, vanwege mensen die mij steeds opnieuw bleven kwetsen. Destijds had ik nog niet zozeer genoeg eigenwaarde, waardoor ik iemand soms te veel kansen heb gegeven. Nu weet ik meer wat ik waard ben en tolereer ik bepaald gedrag echt niet meer.
Achteraf vraag ik me soms af hoe ik ooit vrienden heb kunnen zijn met bepaalde mensen. Het was voor mij ook soms een leegte die ik wilde opvullen, alsof de eigenschappen van een persoon er iets minder toe deden. Ik nam er maar genoegen mee.
Vriendschappen kunnen er in verschillende vormen zijn. Je kunt oppervlakkige vriendschappen hebben, maar ook diepere en hechtere vriendschappen. Persoonlijk heb ik altijd het liefst mensen om mij heen met wie ik zowel oppervlakkig kan zijn, maar ook diepgang kan hebben en fijne gesprekken. Dat je alles kunt delen met elkaar, beiden loyaal bent, volledig jezelf kunt zijn en dat het initiatief wel redelijk gelijkwaardig is. Het is alleen soms wel moeilijk om zulke mensen te vinden.
Van de persoon over wie ik in mijn vorige blog schreef, had ik ook niet zozeer verwacht dat het ooit zou eindigen. Natuurlijk ga ik van het goede uit en ga ik er niet vanuit dat een vriendschap wel op een bepaald moment stuk zal lopen. Dat zou geen fijne mindset zijn. Realistisch gezien weet ik wel dat dit een keer kan gebeuren, maar iemand die zo koud en kil kan overkomen met wie je al vijf jaar een vriendschap had, kan ik met mijn hoofd niet bij.
Dan vraag ik me af of ik signalen heb gemist en of ik naïef was. Er was wel bepaalde betrokkenheid en interesse, maar niet op het vlak van schrijven en boeken wat ik juist nodig heb. Het ging wel eens door mijn hoofd heen dat hij/zij nooit vroeg naar hoe het met de verkoop of promotie ging. Of vroeg of ik nog fijne reacties van lezers heb gehad. Toch werd dit de laatste tijd steeds meer een irritatie en frustratie vanuit mij. En toen ik hoorde dat hij/zij ook met een aantal dingen zat, dacht ik wel, oké, en als ik er niet mee gekomen was, wanneer had jij het dan gedaan? Ik ben wel blij dat ik hierin het initiatief heb genomen. Anders hadden we misschien nog steeds een soort van vriendschap gehad en was het contact in ieder geval nog niet verbroken.
Ergens voelt het dan alsof ik me vergist heb in hem/haar. Voor mij is het echt wel een big deal om iemand na vijf jaar ineens nooit meer te spreken. Vanuit hem/haar komt het over alsof het enkel ‘jammer’ is. Persoonlijk kan ik niet zo goed tegen dat woord. Het is jammer als er iets niet doorgaat, maar jammer dat een vriendschap eindigt? Ik zou daar andere woorden aan verbinden, maar goed. Ik heb letterlijk gezegd dat ik het erg en vooral zonde vind.
Misschien komt dit ook door mijn loyaliteit, dat ik hier wel moeite mee heb. Het is gewoon moeilijk te verkroppen en zal even tijd nodig hebben.
Niet dat ik hem/haar nog in mijn leven wil hebben, maar een hoop dingen hebben mij teleurgesteld en gekwetst. En omdat er geen enkele zelfreflectie te bekennen is.
Daarnaast kan ik zeker wel denken, oh, dat is weer een vriend(in) minder en ik heb er al niet zoveel, maar dat is voor mij nu geen reden meer om een vriendschap maar in stand te houden. Langer geleden deed ik dat nog wel eens, dan nam ik genoegen met minder, maar die tijd is gelukkig voorbij.
Soms moeten we afscheid nemen van mensen om ruimte te maken voor nieuwe verbindingen. Het kan moeilijk zijn, maar het opent de deur naar nieuwe en andere vriendschappen, hoop ik. Of banden met anderen die nog meer versterkt kunnen worden.
Hoe is dat voor jou als een vriendschap na vele jaren ‘ineens’ eindigt? Hoe ga jij daar mee om?
