In principe ben ik een heel loyale vriendin. Ik zal niet snel iemand aan de kant zetten. Maar helaas zijn er soms bepaalde mensen die je heel erg kwetsen en dit heb ik onlangs weer meegemaakt.
De juiste woorden weet ik er bijna niet voor te vinden, wel weet ik dat ik er heel erg geraakt en gekwetst door ben. Aan de ene kant wil ik hier niet over in detail treden, maar aan de andere kant wil ik ook dat het een duidelijke blog wordt. Je kunt mij niet snel boos krijgen, dan moet er echt heel wat gebeuren. Toch is dat nu - naast andere gevoelens die ik heb - gebeurd. Ik voel teleurstelling, verdriet, frustratie en boosheid.
Uiteraard begrijp ik dat elke persoon anders is. Niet elke persoon kan precies geven wat jij nodig hebt of wenst.
Een vriendschap betekent voor mij onder andere dat je je verdiept en inleeft in wat een ander bezighoudt en waar een ander blij van wordt. Mocht iemand dit moeilijk vinden, vind ik het nog altijd wel belangrijk dat je op een bepaalde manier steun en waardering voelt voor wat jij doet. Al is het niet jouw ‘ding’, kun je er nog wel bewondering voor hebben. Maar wat als je beiden mist en totaal niet voelt? En wat als iemand behoorlijk koud en hard naar jou uit dat de betrokkenheid en interesse er niet is?
Wat als iemand zich niet lijkt te realiseren dat de woorden die hij/zij gebruikt heel veel impact op mij hebben en mij kwetsen? Persoonlijk vind ik het heel erg vervelend als iemand mij gaat analyseren en bepaalde dingen invult voor mij en aannames doet. Om vanuit die aanname het eigen gedrag goed te praten.
Als ik vervolgens uitleg dat diegene het niet juist ziet en ik het uitleg en er dan nog steeds koud en kil wordt gedaan, heb ik daar heel veel moeite mee.
Hoe kan ik mezelf zijn als ik niet mag en kan laten zien waar ik blij van word? Als iemand zich niet kan inleven in wat het mij brengt en de hoeveelheid energie en voldoening die het mij geeft? En hiermee doel ik op het schrijven van mijn boeken, het open zijn op Instagram, mijn website en het deelnemen aan podcasts. Dit is een groot onderdeel van wie ik ben en waar mijn interesse ligt en nu voelt het alsof dat hele deel van mij wordt afgekeurd en afgewezen. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Hoe kan ik dan nog een vriendschap voortzetten? Ik kan namelijk niet anders dan compleet mezelf, eerlijk en authentiek zijn.
Ik probeer me altijd te verdiepen en in te leven in wat iemand anders bezighoudt, ook al heb ik er bijvoorbeeld zelf niet veel of niets mee. Maar zelfs bij een vriendschap die echt wel goed en hecht leek te zijn, kun je dat kennelijk niet altijd verwachten. En dat is voor mij een heel pijnlijke realisatie.
Door het weten van mijn autisme sinds mijn 33ste heb ik juist steeds meer inzichten over mezelf gekregen, heb ik mezelf zoveel beter leren kennen en begrijpen en daarnaast vind ik het heel mooi als ik anderen kan helpen en inspireren met mijn verhaal. Als ik anderen het gevoel kan geven dat ze niet alleen zijn en dat er wel iemand is die ze echt begrijpt. Meer dan ooit heb ik mezelf persoonlijk ontwikkeld en meer laten zien.
Voor mij is dat zeker iets positiefs en iets goeds, maar helaas voelt het door deze situatie nu als iets negatiefs. Maar ik laat mijn licht niet dimmen, door niemand. En ik probeer me te focussen op alle mensen die dit ook als iets moois en positiefs zien.
Ondanks dat, is deze situatie wel heel erg verdrietig en zonde. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor.
Heb jij zoiets wel eens meegemaakt in een vriendschap?
