Het was begin september 2022. We waren op vakantie geweest en ik lag in een hotelbed in Duitsland. De hele nacht kon ik al niet slapen, omdat mijn hart als een razende tekeer ging. Ik was bang en in paniek en maakte Denny wakker. Ik zei: ik weet niet meer wat ik moet of kan doen of wat dit is, maar bel maar een ambulance. Onrustig liep ik door de kamer heen en weer liedjes te zingen in de hoop dat het zou afleiden en mijn hart rustiger zou maken. Denny wachtte ondertussen beneden de mensen van de ambulance op.
Hoe was het zo ver gekomen dat ik mijn eigen lichaam niet meer vertrouwde? Waarom had ik al maandenlang last van hartkloppingen en dan vooral na het eten? Wat was er met me aan de hand?
Toen de ambulance er eenmaal was, hebben ze een ECG van mijn hart gemaakt, mijn suiker geprikt en mijn verhaal aangehoord. De ECG was gewoon goed. Ergens een opluchting, maar aan de andere kant begreep ik er niets van.
In al die maanden dat ik er al last van had, begon ik bijna te denken dat er medisch iets niet in orde was. Ik dacht vooral dat het enkel iets lichamelijks was.
Al heel veel vaker had ik in mijn leven angsten en zorgen gehad, maar het uitte zich nooit op een fysieke manier. Maar nu beheersten de hartkloppingen al maanden mijn leven. Daarnaast had ik heel vaak een opgeblazen buik en kreeg ik vaak tijdens het eten al hartkloppingen, waardoor eten zelfs een moeilijk punt werd. Ik was zo radeloos en verdrietig en dat ik de ambulance heb ‘moeten’ laten komen, ben ik heel erg van geschrokken.
Denny had ook zeker niet voldoende geslapen en ik letterlijk 0 uur, maar toch hadden we besloten om terug naar Nederland te gaan rijden. Ik wilde geen seconde langer in dat hotel blijven. Vrijwel de hele autoreis had ik last van pijn op de borst en voelde ik een soort samentrekkingen. Het was heel erg naar en weer beangstigend voor me. Wat was dit nu weer? Wat gebeurde er? Eten ging hierdoor heel erg moeizaam en ik durfde hooguit een paar happen van mijn broodje te nemen. Aan de ene kant was de uitslag van de ECG geruststellend, aan de andere kant waren er kennelijk mentaal gezien een hoop dingen die ik uit te zoeken had.
Was dit alles dan toch mentaal? Heb ik me de laatste tijd om zoveel dingen zorgen gemaakt, dat ik als het ware zelf die hartkloppingen heb gecreëerd?
Toen ik me dat steeds meer begon te realiseren, besefte ik me ook dat ik er in dat geval invloed op kon hebben. In de periode ervoor had ik tenslotte ook nooit last van nare hartkloppingen. Maar hoe ging ik hier van af komen? Ik kon niet ‘even’ een knop omzetten en er van de ene op de andere dag geen last meer van hebben. Was het maar zo makkelijk, dacht ik.
Op dat moment ben ik weer gaan praten met een praktijkondersteuner van de huisarts. Ik vertelde haar onder andere wat er was gebeurd in Duitsland. We hadden manieren bedacht die mij zouden kunnen helpen, zoals het schrijven van affirmaties op de badkamerspiegel. Ik schreef onder andere: “Ik heb vertrouwen in mijn lichaam” en “Ik ga me niet zorgen maken om dingen waar ik toch geen invloed op heb.” Natuurlijk veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar het was wel goed om dit elke ochtend opnieuw te lezen.
Achteraf gezien vermoed ik ook dat ik veel met het onderwerp kinderwens bezig ben geweest. Dit onderwerp is voor mij toch ook wel lang een olifant in de kamer geweest, zo zeg je dat toch?! Zou ik, als het lukt, wel of niet een kind willen? Hoe moet dat dan allemaal? Kan ik het wel aan? Wat als ik al ‘te oud’ ben? Wat als het niet lukt? Blijft Denny dan wel bij me? Al dat soort vragen spookten door mijn hoofd en hebben niet bijgedragen aan mijn mentale staat. Daarom was het ook goed om het meer daarover te gaan hebben met Denny.
Verder was ik begonnen met journallen, een idee van de POH. Mijn nare ervaring in Duitsland schreef ik ook van me af. Langzamerhand begon ik verandering te merken. Het gaf me al hoop als ik niet meer standaard na elke maaltijd hartkloppingen kreeg. Het ging al een beetje bergopwaarts. Ik had eindelijk het idee invloed te hebben op de situatie en vond manieren om mijn hartkloppingen te laten verminderen. En na een flink aantal weken zelfs te laten stoppen. Ik kan bijna niet beschrijven wat voor opluchting dat was.. ik kon er wel van huilen en werd er emotioneel van.
Het is voor mij echt een eye opener geweest. Zeker niet alles, maar veel dingen hebben ook deels te maken met mindset. Bepaalde situaties kun je helaas niet veranderen, maar wel hoe je ermee omgaat.
Als het onderwerp ‘kind’ mij bezighield en dwarszat, moest ik dat niet voor me houden, maar juist bespreekbaar maken. En dat is wat ik deed na die vakantie. Het speelde kennelijk een grotere rol in mijn hoofd dan ik dacht.
Ik wil niet alleen maar in angst leven. Die hartkloppingen mochten mij niet in haar macht hebben. Ook hier wilde ik er alles aan doen om het te laten stoppen en godzijdank is dat gelukt. Ik heb er heel veel van geleerd en ingezien hoe mentale klachten zich ook fysiek kunnen uiten. Dat was redelijk nieuw voor me. Hoe naar en vermoeiend het ook was, heeft het gelukkig wel voor positieve veranderingen in mijn leven gezorgd.
Heb jij wel eens zoiets soortgelijks meegemaakt?
