Waar zal ik eens beginnen? Zoals iedere nieuwe ouder had ik niet echt een idee van wat ik kon verwachten. Hou zou het zijn en hoe zou ik het vinden? Zou ik snel in die moederrol komen of misschien juist niet?!
De voorbereiding wat betreft het klaarmaken van haar kamer en het kopen van de meeste spullen op de uitzetlijst, vond ik al best veel werk. Het meeste wilde ik dan ook al ruime tijd van tevoren doen, zodat dat van de to-do lijst kon. Mijn brein heeft veel behoefte aan overzicht en daarom wilde ik alles zo efficiënt mogelijk laten verlopen en goed voorbereiden.
Daarna is het ‘wachten’ tot de bevalling zich aandient en je kind er daadwerkelijk is. Dan kun je pas echt weten hoe het is en wat het met je doet. Waar ik eerst nog dacht dat een kind elke drie uur gevoed moet worden, had ik er niet bij stilgestaan dat je feitelijk gezien zo’n 1,5 uur slaap per nachtdeel hebt, omdat je je kind moet verschonen, de voeding moet maken/geven, misschien wel kruiken moet opwarmen en je kind weer in slaap moet zien te krijgen. Hier gaat wel wat tijd over heen!
Het leek mij het beste om dit maar op me af te laten komen. Ik accepteerde het gebrek aan slaap, want je hebt ook geen keuze. Al zag ik daar van tevoren wel heel erg tegenop. Tegelijkertijd bedacht ik me dat dit slechts een fase zo is, wat ook een helpende gedachte kan zijn. Eigenlijk deed ik alles op de automatische piloot. Achteraf gezien heb ik maar heel weinig overdag met haar mee geslapen, omdat ik die momenten gebruikte om iets in het huishouden te doen.
Ik vond de kraamtijd ook best intensief, omdat je a. zelf nog moet herstellen b. de verloskundige nog een aantal keer langs kwam zonder dat ik wist hoe laat c. je dichtstbijzijnde dierbaren haar al snel willen zien d. we nog bezig waren met de geboortekaartjes in de enveloppen doen en de adresstickers erop plakken en e. er ook nog iemand van het consultatiebureau langskomt voor een hielprik, gehoortest en allerlei medisch en mentaal gerelateerde vragen stelde over jou en je familie. Los van elkaar zijn dit kleine dingen, maar alles bij elkaar kwam er voor mij best veel op me af.
Op het moment dat Denny weer aan het werk ging, vroeg ik me van tevoren al af hoe ik dat zou vinden en zou gaan doen. Gelukkig blijkt dat de moederrol wel voor mij is weggelegd en ik eigenlijk op dag 1 al bezig was alsof ik nooit iets anders gedaan had. Gek is dat eigenlijk hè? Ik voelde meteen al zoveel liefde voor haar en wil alles doen om haar goed te verzorgen en te beschermen.
Daarnaast probeerde ik altijd rustig te blijven. Ik dacht, als ze bijvoorbeeld heel hard huilt, kan ik kiezen hoe ik daarop reageer. En ik begrijp zeker dat dit niet altijd lukt, maar in mijn geval begon ik meteen te denken wat ik zou kunnen doen om haar te kalmeren. Of het was honger, of een sprongetje, of moe of misschien wel een vieze luier. Ik raakte niet in paniek en kan niet meer doen dan mijn best. Streng voor jezelf zijn helpt in zo’n geval zeker niet mee. En natuurlijk kun je de ene keer meer hebben dan de andere keer, maar zolang je goed voor je kind zorgt doe je niets verkeerd :)
Ik zal niet ontkennen dat het soms zwaar is. Het is een enorme verandering van je leven.
Het veel minder tijd voor jezelf hebben, multitasken, prioriteren en het organiseren van dingen als je bijvoorbeeld al de deur uitgaat. Ondanks dit alles vind ik het toch ook zo mooi. Mooi om te zien hoe iets van ons zich ontwikkelt, steeds meer dingen leert en kan. Een levend wezentje dat je mag opvoeden en verzorgen.
Eerst hing er een lijst op de koelkast met wat er allemaal in een luiertas moet zitten. Inmiddels weet ik het uit mijn hoofd en kan ik zo uit mijn hoofd de checklist afgaan om te weten of ik alles heb. En anders heb ik het wel in de notities van mijn telefoon staan. Een reislijst die ik zelf heb gemaakt voor wanneer we samen op vakantie gaan vind ik ook erg handig.
Daarnaast ligt het er denk ik ook aan óf en hoeveel je werkt doordeweeks. En hoe vaak je kind naar een opvang, oppas of opa/oma gaat. Op een werkplek is het denk ik ook fijn om weer iets voor jezelf te doen en even niet alleen een mama te zijn. Voor mij is dit nog te weinig aanwezig, maar hopelijk kan ook ik iets naast mijn vrijwilligerswerk vinden waar ik voldoening en nog meer zingeving uit kan halen.
Ik ben zo blij met en dankbaar voor haar. Het gevoel dat ik erbij heb had ik nooit kunnen bedenken of visualiseren. Ik ervaar een nieuw gevoel van verbinding. Tegelijkertijd is het ook heel kwetsbaar. Het wordt/is voor mij nu nog belangrijker om goed voor mezelf te zorgen en daarnaast wil ik dat zij zoveel mogelijk comfortabel is en zich veilig en geliefd voelt. Misschien kan ik iemand die twijfelt over het moederschap of die misschien wel mama wordt, helpen met mijn verhaal.
Comentarios