Eigenlijk zou ik willen zeggen dat ik al vanaf het moment dat ik eindelijk klaar was met de middelbare school, al op zoek ben naar passend werk. Dus nu al negentien jaar….
Ik maakte de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening niet af. Daarna volgde ik een opleiding tot directiesecretaresse. Na die opleiding was ik een tijd werkloos. Vervolgens paste ik op bij een vader met drie kinderen. Na deze periode volgde wederom werkloosheid. Daarna werkte ik kort als kamermeisje in een hotel. Ook daarna was ik weer werkloos. Vervolgens werkte ik tien maanden bij een callcenter, maar raakte arbeidsongeschikt door smetvrees. Ik wist nog steeds niet wat ik wilde doen. Daarna werkte ik bij een dermatoloog. In begin 2017 werd mijn contract daar na een halfjaar niet verlengd. De periodes dat ik zonder werk zat vond ik echt niet fijn. Ik voelde me doelloos en zat vaak niet goed in mijn vel. En dan druk ik het nog zacht uit. De gedachte aan werk beheerste een groot deel van mijn tijd en ik was altijd bang dat mensen zouden denken dat ik lui ben of niet wilde werken. Als ik ergens mijn doorzettingsvermogen heb laten blijken, was dit wel op de middelbare school.
Ik schrijf het nu alsof het niets is, maar het heeft heel veel met mij gedaan. Geen enkele baan die ik zojuist genoemd heb, bracht mij voldoening of plezier. Het meeste deed ik op de automatische piloot en onderging ik alleen.
Het oppassen wilde ik niet langer dan een jaar doen vanwege een behoorlijk lastig kind, bij een callcenter werkte ik puur uit nood om wat geld te verdienen en zoals ik al zei werd bij de dermatoloog mijn contract niet verlengd, terwijl ze notabene wel tevreden over me waren. Ze wilden iemand met meer ervaring, hadden ze mijn CV dan niet goed doorgelezen?! Tjonge jonge, maar goed. Zo was er altijd wat, waardoor ik geen dienstverband heb gehad van langer dan tien maanden.
Tot nu dan… Want ik werk al 2,5 jaar voor de NVA (een record!), alleen verdien ik daar niets mee. Ik vind het soms zó vermoeiend om te moeten bedenken wat voor werk het moet gaan worden.
De laatste tijd ben ik op een punt aangekomen dat ik het ongeveer liever zo houd, dan dat ik op zoek ‘moet’ naar iets passends - voor de miljoenste keer. Dit betekent overigens niet dat ik niet wil werken, want de wil is er altijd en daarnaast werk ik al, maar ik bedoel betaald werk.
Verder is het nog behoorlijk abstract, omdat ik voor een of twee dagen op de wachtlijst sta bij een opvang, maar ik nog helemaal niet weet of, en zo ja, wanneer er een plek zal vrijkomen. Tot die tijd kan ik niet eens meer erbij doen.
Wel is het zo dat de opvang takkeduur is en ik daar zeker niet het volle bedrag voor wil betalen. Wat betekent dat ik alsnog iets van betaald werk moet vinden om in aanmerking te komen voor kinderopvangtoeslag.
Overigens vind ik het heel raar dat vrijwilligerswerk niet volstaat, wat tenslotte ook gewoon werk is. Ik moet behoorlijk wat kennis van autisme en gerelateerde zaken hebben om vragen van bellers en mailers goed te kunnen beantwoorden.
Het hebben van een coach na mijn diagnose autisme had ik kennelijk ook iets te rooskleurig ingeschat. Het heeft me zeker iets opgeleverd, maar geen betaald werk.
Natuurlijk weet ik wel deels wat ik leuk vind om te doen, zoals creatief bezig zijn met Canva, mijn website, mensen kunnen helpen op het gebied van mentale gezondheid - wat ik al kan doen met mijn boeken - en schrijven onder andere.
Daarnaast heb ik weleens op het punt gestaan om een opleiding te doen tot ervaringsdeskundige. Al ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dit emotioneel te zwaar vind, gezien wat er altijd al speelt binnen mijn eigen familie. Ik ben wel toe aan iets luchtigers en minder zwaars.
Ik heb het liefst dat een werkgever dit leest en zegt: jou wil ik wel in dienst hebben! Keep on dreaming… Daarnaast is het best moeilijk om werk te vinden voor - laten we zeggen - zes à acht, tot maximaal zestien uur per week, naast mijn vrijwilligerswerk.
Laatst had ik op Instagram een bericht geplaatst over dat ik me al jaren maatschappelijk niet betrokken voel en dat ik hier vast niet de enige in ben. Het maakte veel los en er kwamen een hoop reacties.
Hieruit bleek ook wel dat er velen zijn die zich net zo voelen. En het zijn vaak de mensen die zich anders voelen dan de meerderheid, oftewel mensen met een neurodivergent brein die bijvoorbeeld autisme, ADD of ADHD hebben.
Zij hebben het soms heel lastig om hun plek te vinden op de arbeidsmarkt. Zo ook ik. En die zoektocht ben ik na zoveel jaar weleens compleet zat. Alleen al de vraag “Weet je al een beetje wat je zou willen doen?” vind ik zo enorm vervelend…. Al weten mensen natuurlijk niet altijd in welke situatie ik me bevind. Dus ik kan ze zo’n vraag ook niet kwalijk nemen, al krijg ik er inmiddels ongeveer een allergische reactie van haha..
Er wordt al het een en ander gedaan voor mensen op de arbeidsmarkt met een ander werkend brein, maar naar mijn mening nog niet genoeg. Mensen worden toch nog vaak in een hokje gestopt of er wordt een aanname gedaan dat persoon A .. toch wel moeilijk zal vinden of niet zal kunnen. Vraag het gewoon zou ik zeggen?! Elk mens heeft zo zijn of haar talenten namelijk.
Mijn eeuwige zoektocht naar passend werk gaat verder....
コメント