Ik val maar meteen met de deur in huis. Ik heb een gruwelijke hekel aan de uitspraak “rammelende eierstokken.” Als je ergens in de twintig of dertig bent, beginnen de vragen - of liever gezegd - suggestieve en gesloten vragen te komen. Er wordt meestal niet gevraagd óf je een kinderwens hebt, maar wannéér er een kind gaat komen. (?!?!?!) Dit heb ik persoonlijk nooit begrepen. Je moet niet ergens maar vanuit gaan, ook al heeft de meerderheid van de mensen wel een kind of kinderen of wil een kind of kinderen.
Als je een relatie hebt, lijkt deze vraag nog vaker te komen. Wat nou als je iemand bent zoals ik, die op haar negenentwintigste haar derde relatie heeft en daar op dat moment niet aan moet denken en er ook nog geen gesprekken over heeft?
Natuurlijk begrijp ik dat het handig is om erachter te komen of de neuzen dezelfde kant op staan, want het zou verdrietig zijn als een relatie daarom zou eindigen. Ik wilde het onderwerp kinderwens - als het al ter sprake kwam - het liefst zo lang mogelijk parkeren. In eerste instantie was ik vooral bang om mijn vriend niet het ‘gewenste’ antwoord te geven en dat het hierdoor een grote issue zou kunnen worden. Maar om nou te doen alsof ik het al wel zag zitten was ook echt geen optie. Hij moest het maar doen met mijn antwoord.
Als ik al bij mensen op kraambezoek ging, was ik toch wel erg blij dat ik weer naar huis kon en die situatie (nog) niet had. Ondanks dat we het onderwerp geparkeerd hadden, bleef het wel rondspoken in mijn hoofd. Nog los van hoe ik toen in mijn vel zat, kon ik me er echt geen voorstelling van maken en kreeg ik het al benauwd bij het idee.
Misschien zouden mijn gedachten erover wel nooit veranderen. Maar wat zou dit dan betekenen voor mijn relatie?!
Op social media stroomt het vol van berichten over zwangerschapsaankondigingen en geboorteaankondigingen. Hoezo kreeg ik dit nu allemaal te zien? Omdat ik net over de dertig was en nog steeds de wens niet had, begon ik ongeveer te denken dat ik raar en anders was.
Al deze mensen leken in mijn hoofd zo zeker en wel die zogenaamd ‘rammelende eierstokken’ te hebben of zo? En ik niet? Was er iets mis met mij? Deze gedachten kreeg ik puur door sociale media en bepaalde vrienden die wel hadden uitgesproken een kind te willen of kennissen die zelfs al kinderen hadden. Ik voelde me weer eens een vreemde eend in de bijt. Waarom voel ik me er niet klaar voor? Waarom heb ik zoveel twijfels en zie ik überhaupt zoveel beren op de weg?
En los van het eventueel ooit willen (mocht het ons gegund zijn), was er nog mijn mega grote angst voor bevallen, waarmee ik echt een zeer serieuze en grote angst bedoel.
Ik was zo bang - nog los van de pijn - dat ik compleet uit zou scheuren en dan een naald (waar ik ook nog eens intens bang voor ben) rondom mijn gevoelige gebied zou moeten krijgen als verdoving. Ik werd letterlijk misselijk van het idee.
Al vaak genoeg had ik opgezocht hoeveel vrouwen er uitscheuren, hoe lang een gemiddelde eerste bevalling duurt en welke houdingen je het beste kon aannemen als je aan het bevallen zou zijn. Werkelijk alles zocht ik op. Ik heb zelfs wat gelezen over de ‘knip’, waardoor ik misselijk werd, het heel warm kreeg en voorover boog aan de eettafel om het nare gevoel te laten verdwijnen. Ik zag het gewoon niet zitten, het hele gebeuren niet.
Ik riep altijd: “als ik al ooit een kind zou willen, dan liever een keizersnede of zo.” Hoewel ik me nu realiseer hoe naïef dat klinkt, leek dat me wel een goede oplossing omdat de baby dan niet via mijn geboortekanaal zou hoeven gaan. Dit heb ik daarnaast gezegd in de podcastaflevering van Autisme Ontrafeld met Sonja Silva.
Al is een keizersnede natuurlijk een heftige operatie waarbij je ook een ruggenprik nodig hebt. Iets waar ik op dat moment niet aan dacht. Dat wilde ik bij een natuurlijke bevalling koste wat het kost voorkomen, gezien mijn angst voor naalden. Nog los van of ik het ooit zou willen, ging dit van tevoren al allemaal door mijn hoofd. Dus hoe ging dit überhaupt ooit iets worden?
Al weet ik wel dat iedereen zijn of haar eigen tempo heeft en niet iedereen een kinderwens heeft, werd ik toch ‘gedwongen’ om te denken aan mijn leeftijd. Mijn vriend had in ieder geval al vaker uitgesproken dat hij graag een kind zou willen (mits ons gegeven uiteraard).
Na ongeveer acht jaar samen te zijn en eindelijk beter in mijn vel te zitten, had ik pas ruimte in mijn hoofd om er serieus over na te gaan denken. Iets dat alsnog lastig is, aangezien je nooit echt kunt weten hoe het is als je zelf niet in die situatie zit. Dus wat ging ik doen? Via Instagram vrouwen aanspreken die al een kind hebben en daarnaast vlogs kijken van vrouwen met al een kind of kinderen. Verder hebben mijn vriend en ik er veel over gepraat, heel veel.
Ook probeerde ik er een voorstelling van te maken hoe ik het zou vinden als ik (bijvoorbeeld) rond eind veertig zou zijn en geen kind zou hebben. Hoe zou ik dat vinden en wat zou ik daarbij voelen? Zou dat misschien leeg en eenzaam voelen of misschien juist wel heel fijn? Iets dat een lastige vraag is. Wat ik wel wist, is dat ik Denny echt niet wilde kwijtraken, puur omdat we beiden andere dingen zouden willen. Natuurlijk begrijp ik het als een relatie hier soms op stuk loopt, maar ik wilde en kon niet zonder Denny. Hij verdiende het dat ik er serieus over na ging denken en dat het bespreekbaar bleef. Praten, praten, praten. Hij kent me als geen ander en weet inmiddels precies hoe ik in elkaar zit en waar mijn kwaliteiten en onzekerheden liggen. Hij heeft het hele proces van mijn autisme-onderzoek meegemaakt. We hadden toen al genoeg meegemaakt samen, zwaardere en lichtere momenten, zoals het meestal gaat in het leven.
Kijk mij nu, ik ben 38, heb in januari een kind gekregen, ik loop achter een kinderwagen en soms zelfs lekker debiel mee te brabbelen met mijn dochter. Ben ik dit echt? Doe ik dit echt? Dit had ik ook niet per se gedacht hoor haha…
Maar wat ben ik blij met en dankbaar voor haar. Wat is het een grote en intense verandering, maar tegelijkertijd zo mooi en speciaal. Ieder kent zijn/haar eigen weg. Of dit nu met kind, zonder kind, met relatie, zonder relatie of wat dan ook is.
En wat betreft die bevalling; ze is toch echt door mijn geboortekanaal gekomen en er waren bij mij wel wat ‘herstelwerkzaamheden’ nodig, waarbij ik toch echt verdoving kreeg. En het fijne en geruststellende is dat ik de twee prikken bijna niet eens voelde. Kun je nagaan! Ik was er zó bang voor, maar het is me gewoon gelukt. En een bevalling zonder pijnbestrijding. Holy moly! Je bent soms zoveel sterker en dapperder dan je denkt.
Wat ik maar wil zeggen, je bent niet raar of anders als je rond je dertigste nog steeds twijfelt of je wel een kind wil. Het kan zo complex zijn en je bent niemand - behalve met name je relatie (als je die hebt) - verschuldigd om iets uit te leggen hierover. Het belangrijkste is dat je er heel goed over nadenkt en er heel bewust mee bezig bent.
Ook al heeft of wil de meerderheid wel kind(eren), wil dit niet automatisch zeggen dat jij de uitzondering of afwijkende bent. Dat ben je namelijk niet.
Het duurde bij mij ook even om dat in te zien. Je bent zeker niet de enige! Als mijn verhaal je op enige manier geholpen of geïnspireerd heeft, ben ik al blij. Twijfelen is normaal en betekent vooral dat je er bewust en doordacht mee bezig bent.
Comments