Sociale contacten, het is het fijnst als ze op een natuurlijke en organische manier ontstaan. Als je er niet je best voor hoeft te doen, als je er niet te veel naar op zoek hoeft.
Sociale contacten en vriendschappen zijn onderwerpen die in de gesprekken met mijn coach vaak blijven terugkomen.
Eenzaamheid heeft al van jongs af aan een rol gespeeld in mijn leven. Eigenlijk begon het al op de basisschool omdat ik apart werd gezet vanwege achterlopen met rekenen. Op de middelbare school voelde ik mij altijd een eenling, heel anders dan de rest. Ik leek de enige te zijn met mentale problemen. Ik voelde mij in ieder geval de enige met mentale problemen. Ik had het moeilijk en was pas dertien. De eenzaamheid sloop er in mijn tienerjaren al in. In mijn twintiger jaren werd het niet veel beter toen ik ervoor koos in een stad te gaan wonen, Utrecht, waar ik nog niemand kende. Een dappere stap, maar ook een spannende stap. Tegen mijn zin in lid worden van een studentenvereniging, de hele ontgroening doorlopen en er toch niets aan overhouden. Me afgekeurd en afgewezen voelen. Waarom wilde ze mij niet in de jaarclub? Waar ging het mis? Waarom zeiden ze niet op zijn minst recht in mijn gezicht waarom ze mij er niet bij wilde hebben?
Ik bleef achter met een hoop vragen.
Vervolgens kon ik wel mensen leren kennen via mijn opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening, maar dat moest ik nog maar eens zien. Een leuke klik hebben tijdens samenwerkopdrachten is één ding, maar afspreken buiten school om is geen gegeven. Daarbij woonden de mensen van mijn groep in allerlei verschillende steden, ook een aantal niet bepaald in de buurt van Utrecht, wat het wel iets lastiger maakte.
Ik was altijd op zoek naar sociale contacten, zeker omdat ik nog steeds niemand kende in Utrecht. Ook ik had behoefte aan sociale contacten, ook al wist ik niet altijd hoe ik het moest aanpakken. Ik wilde ook een leuke studententijd meemaken, mensen leren kennen en leuke dingen doen. In plaats daarvan was ik volledig op mezelf aangewezen en heel veel alleen. Het veroorzaakte steeds meer een gevoel van eenzaamheid en diepe pijn. Een gevoel van verdriet en frustratie. Een pijn die ik bijna niet kan uitleggen. Wat was er nog leuk aan de weekenden of andere avonden? Helemaal niets. Niets om naar uit te kijken. Niemand met wie ik kon afspreken, niemand met wie ik kon delen hoe ik me voelde, niemand bij wie ik terecht kon. Ik wilde ook een keer een drankje drinken met iemand of uitgaan. Leuke herinneringen maken. In plaats daarvan zat ik intens verdrietig op de bank. Elk weekend naar mijn ouders toegaan, voelde ook niet goed.
De opleiding was een reden om in Utrecht te blijven, maar verder kon ik geen enkele reden vinden.
Het weekend was alleen maar lege, ongevulde tijd die ik moest opvullen. En met wat? Weer in mijn eentje wandelen, weer in mijn eentje fietsen, weer iets op tv kijken? Heel vaak stond ik pas laat op zodat ik de ochtend in ieder geval niet hoefde te vullen met iets en niet hoefde mee te maken. Op dat moment had ik nog niet eens Netflix, waardoor ik altijd afhankelijk was van wat er op tv was. Dat was mijn coping mechanisme. Iets kijken en dan vooral om de avonden door te komen, maar ook dat was ik wel eens compleet zat. Mijn eenzaamheid werd steeds groter. Op straat zag ik hoe andere mensen wel iets te doen hadden met iemand anders, het raakte me. Ik wist gewoon niet hoe ik mensen moest leren kennen, alsof ik maar genoegen moest nemen met het hebben van geen vrienden. Maar natuurlijk nam ik daar geen genoegen mee, natuurlijk accepteerde ik dat niet. Hoe ik het wel moest aanpakken wist ik ook niet, dus ik bleef verdrietig en eenzaam, jarenlang. Ik heb vaak huilend in mijn appartement gestaan, compleet radeloos. Richting mijn ouders verhuizen leek me ook niet de oplossing, maar wat had ik behoefte aan mensen om mij heen.
Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik, tot de dag van vandaag, wel eens tegen een heel eenzaam gevoel aanloop. Een knagend gevoel, een allesomvattend gevoel van pijn en verdriet. Mijn situatie is al wat beter en dat weet mijn hoofd ook, maar omdat het nog niet zo is zoals ik het graag zie, blijft het een pijnpunt. Mensen die te weinig contact met mij opnemen, kunnen een gevoel van eenzaamheid bij mij veroorzaken. Mensen die heel weinig initiatief nemen, kunnen een gevoel van eenzaamheid bij mij veroorzaken. Buren die wel mensen over de vloer krijgen en ik niet, kan ook een gevoel van eenzaamheid veroorzaken. Nog geen weekendplannen hebben, kan al een gevoel van eenzaamheid veroorzaken. Het kan al zitten in heel kleine dingen. Ik kan door iets kleins al getriggerd worden.
Het is een rode draad door mijn leven en daarom een belangrijk onderwerp om over te hebben met mijn coach. Een thema waarmee ik beter wil leren omgaan. De eenzaamheid minder voelen in mijn leven. Hij vroeg mij ook hoe ik het woord vriendschap zou definiëren. Wat een vriendschap voor mij betekent. Mijn antwoord was, er voor elkaar zijn in goede en slechte tijden, contact blijven zoeken met elkaar, een klik voelen, een verbinding voelen, van alles delen met elkaar en moeite voor elkaar doen.
De mensen die ik onlangs heb ontmoet, zijn vooral via Instagram ontstaan en ook op een natuurlijke manier. Ik was er op dat moment niet mee bezig en ook niet zozeer naar op zoek. En dat vind ik mooi, het kan dus wel. Het gebeurt soms ook onverwacht. Deze nieuwe contacten doen mij goed.
Het belangrijkste is om je goed te voelen over jezelf. Jezelf te waarderen en accepteren. Dan kun je mensen aantrekken die bij jou passen en vooral, helemaal jezelf zijn.
Mijn eenzame gevoel zal misschien nooit helemaal weggaan, maar ik kies er wel voor om eraan te werken en om manieren te vinden om ermee om te gaan. Ik zou willen dat ik de gouden tip had over hoe om te gaan met eenzaamheid, maar die heb ik niet.
Wees vooral lief voor jezelf. Kijk naar wat jij nodig hebt en naar wat jou helpt. Blijf erover praten met dierbaren en mocht je het voor jezelf fijn vinden, blijf zoeken naar manieren om mensen te leren kennen. Om verbinding te voelen met anderen. Dit kan al via Instagram zijn, waarop je leuk contact hebt met iemand of via een vriendinnen-zoek-site.
