Voor sommige mensen is het antwoord op deze vraag heel duidelijk en voor anderen weer totaal niet. Toch lijken de mensen die wel een kind(eren) willen, nog altijd in de meerderheid, waardoor je je, als je het allemaal niet zeker weet, toch een beetje anders of afwijkend voelt. Maar er is in dit verhaal niet zozeer een goed of fout, het is namelijk zo persoonlijk. Zelf heb ik hier nooit een duidelijk antwoord op gehad.
Persoonlijk kan ik mij erg storen aan de vraag ‘wanneer’ iemand aan kinderen begint, terwijl het eerder de vraag is ‘of’ iemand een kind of kinderen zou willen.
Je begint er niet aan, je krijgt ze als het je gegeven is.
Het is niet standaard zo dat elke vrouw (of man) dat maar wil. De ene vrouw krijgt op een bepaalde leeftijd een soort gevoel waaruit blijkt dat ze erover nadenkt en het zou willen en de ander krijgt of heeft dit gevoel niet. Ik ben ook iemand die dit gevoel nooit gehad heeft, en dat is ook oké.
Ik ben niet iemand die hier vaak over praat of dingen over deelt. Nu ik dit onlangs wel heb gedaan in een podcast (die nog online zal komen), vind ik een blog erover ook iets minder spannend. En wellicht heeft iemand er nog iets aan.
Het zou geen taboe moeten zijn, maar voor mij persoonlijk was het een hele stap om hier openlijk en kwetsbaar over te praten.
In mijn directe omgeving heb ik ook nauwelijks mensen met een kind of kinderen. Ik heb vooral single vriendinnen die hier nog niet over nadenken of zeker weten dat ze geen kind willen. Daardoor is het ook niet een onderwerp dat vaak ter sprake komt. .
Ideaal gezien denkt ook elke persoon na over de omstandigheden waarin diegene zich bevindt, hoe de woonsituatie is, en de fysieke en mentale gezondheid. De basis is het liefst goed en het is altijd goed om je te realiseren wat voor grote verandering het is en wat voor verantwoordelijkheid het met zich meebrengt. De ene persoon kan dit wel aan, de ander wellicht niet.
Als iemand besluit geen kind te willen omdat hij/zij bang is het kind niet te kunnen geven wat het nodig heeft, vind ik dat alleen maar een heel moedig en mooi besluit.
Er zijn ook mensen die het met de ene partner niet zien zitten en met een andere partner toch ineens wel. Daarbij is het zo moeilijk voor te stellen hoe het zou zijn als je eenmaal een kind hebt, en ik als iemand met autisme kan persoonlijk heel slecht tegen die onvoorspelbaarheid en onzekerheid. Het zou voor iedereen spannend en eng zijn, maar bij mij lijkt dit extra aanwezig te zijn.
Daarbij ben ik absoluut geen ochtendmens en hecht ik zeer veel waarde aan mijn slaap. Al geloof ik wel dat je tegen die tijd in een bepaald ritme kunt groeien en daar ook aan gewend raakt, maar het zijn allemaal dingen waar ik over nadenk.
Het is niet vanzelfsprekend om een kind(eren) te willen en daarom vind ik vragen zoals: “En, ben je er al aan toe?" Of: "'Zijn jullie er al mee bezig?” heel erg apart en toch ook wel privé. Een betere vraag zou zijn of je daar überhaupt wel eens over nadenkt of dat zou willen. Dan laat je het veel meer open en is het niet zo suggestief.
Laatst sprak ik iemand die ik al heel lang niet had gesproken, en het eerste dat ze vroeg was, “En? Kindjes?!” Toen dacht ik echt: “ook hallo….” Vraag even hoe het met mij gaat of zo… Weet waar ik vandaan kom… Dat begrijp ik dus echt niet.
Sowieso ben ik een laatbloeier en op veel momenten in mijn leven heb ik niet goed in mijn vel gezeten en ook een te klein appartement gehad, waardoor er op zulke momenten zeker geen sprake was van nadenken over een eventuele kinderwens.
Waar ik me ook aan kan storen, is hoe veel moeders alleen maar mooie plaatjes van hun kind(eren) maken, waarbij het lijkt alsof het alleen maar een grote roze wolk is. Daar geloof ik zelf niet zo in. Er zullen vast momenten zijn dat je het helemaal geweldig vindt, maar ook momenten dat je er compleet doorheen zit en het even niet meer ziet zitten. Dat lijkt me veel realistischer en dan zou ik persoonlijk ook liever hebben dat dat realistische plaatje naar buiten wordt gebracht, in plaats van enkel een eenzijdig beeld. Natuurlijk kunnen mensen ook voor zichzelf denken en zich bedenken dat het niet alleen maar leuk en geweldig is, maar toch zie ik liever de zogenaamde eerlijke ‘wolk’.
Een aantal jaren geleden stond ik er niet bepaald open voor en dit waren dan ook niet de fijnste gesprekken met mijn vriend. Voor mijn gevoel heb ik me tot mijn 33ste nooit echt vrij gevoeld, omdat ik altijd leefde naar de verwachtingen van anderen. Mijn diagnose autisme heeft daar in 2019 verandering in gebracht. En hoewel er inmiddels alweer vier jaar zijn verstreken, voelt het soms toch alsof ik dat vrije gevoel weer gedeeltelijk zal inleveren door het hebben van een kind. Daarnaast voel ik me absoluut geen 37, maar eerder een jaar of 30/31, al is dit biologisch gezien dus helaas niet zo!
Als vrouw heb je helaas toch ook aan je leeftijd te denken en daarom is het onderwerp kinderwens ook steeds vaker ter sprake gekomen de laatste jaren. Dat ik er nu anders insta en meer open voor sta, heeft ook te maken met de goede basis die er nu wel is. Het huis waar we wonen is ruim genoeg, ik zit inmiddels een stuk beter in mijn vel, ik ken mezelf beter dan ooit en ik heb een lieve vriend met wie ik het samen zou doen.
Daarnaast bedacht ik me dat het me best eenzaam lijkt om nog altijd met zijn tweeën te zijn als ik bijvoorbeeld rond de 50 ben. En verder heeft vooral mijn angst voor een bevalling en toch ook mijn autisme en verleden met smetvrees een rol gespeeld.
Het zijn allemaal factoren waar ik rekening mee houd om hierin een weloverwogen beslissing te kunnen maken. Het is ook maar de vraag of het je gegeven/gegund is.
Voor mij is het niet zo simpel als een ja of nee of misschien dat ik er ooit anders over denk. Ik heb gewoon veel angst voor het onbekende, de onzekerheid en onvoorspelbaarheid die het met zich meebrengt. Voor een controlfreak als ik, is het best moeilijk om hier een voorstelling van te maken.
Op veel vragen heb je nu eenmaal geen antwoord. Hoe zou ik het vinden? Hoe zal het me afgaan? Zal ik veel last hebben van vermoeidheid? Hoe zou een eventuele bevalling gaan? Je weet het helaas gewoon niet.
Wat mijn vriend en ik gedaan hebben is er veel over praten en ook over mijn onzekerheden en zorgen. Ik weet dat hij er voor me zal zijn en ook rekening zal houden met bepaalde aspecten, wat wel een geruststellend idee is.
En ondanks dat ik niet heel spiritueel ben, denk ik, als het meant to be is, dan zal het gebeuren en anders, dan niet. Dan zijn er eventueel nog andere mogelijkheden. Ik blijf het allemaal heel spannend en eng vinden en dat is ook heel menselijk en normaal.
Het is voor iedereen anders. Het feit dat iemand er heel goed over nadenkt en alle afwegingen in overweging neemt, is al een heel belangrijk en goed iets. Alleen jij kunt uiteindelijk die beslissing maken.
