Hoe zou ik schrijven als niemand het zou lezen, of als ik me niets aantrok van wat anderen ervan vinden? Mijn gevoel is mijn gevoel, toch?! Je gaat toch ook niet tegen iemand die hoofdpijn heeft, zeggen: 'Je hebt geen hoofdpijn?’
Afgelopen vrijdag was ik verdrietig. De tranen stroomden over mijn wangen, dit keer door een allesoverheersend gevoel van eenzaamheid. Ik voel me eenzaam en heb maar weinig vriendinnen. Waarom moet het bijna altijd van mijn kant komen? Waarom heb ik weer geen weekendplannen? Waarom appt niemand mij om te vragen of ik iets wil doen? Al deze gedachten en vragen komen steeds weer bij me op. Ik heb dit al zo vaak gehad, maar toch zijn ze er weer. Dit staat los van de paar fijne vriendschappen die ik wel heb. Ik wil duidelijk maken dat ik niemand aanval, maar puur mijn persoonlijke, rauwe en eerlijke gevoel uit.
Als mijn vriend mij wil steunen en troosten, zegt hij al snel: “Maar misschien heeft de ander meer sociale contacten dan jij.” “Misschien is diegene vergeten te reageren op jouw bericht.” “Misschien komt er nog een reactie.” Of: “Is het zo erg als het tien keer van jou af moet komen?" Bij iemand die je pas kort kent, snap ik dat niet. Wel bij iemand die al dichter bij je staat. "Als het echt nooit van de ander af zou komen, zou ik er pas mee zitten of iets van zeggen.” Toch zie ik dat anders. Hoewel ik weet dat dit goed bedoeld is, helpt het me niet. Het zorgt er niet voor dat ik stop met huilen. Door hem voel ik me wel gehoord, maar als ik het er met anderen over heb, voel ik me vaak minder begrepen, wat me erg frustreert.
Als ik iemand zou zijn die vaak vergeet te reageren op berichten, zou ik een herinnering in mijn agenda zetten of in notities of welke app dan ook. Tegenwoordig kun je een bericht ongeopend laten, zodat je weet dat je diegene nog moet beantwoorden. Bij de vele mensen die tegenwoordig bijna aan hun telefoon vastgeplakt zitten, kan ik me moeilijk voorstellen dat ze nooit een moment hebben om even een bericht te beantwoorden. Al zit je op de wc, loop je over straat tijdens een lunchwandeling, er is altijd wel een moment. Het gaat erom, maak je tijd voor iemand anders? Is jouw vriendschap belangrijk genoeg om dat te doen?
Al heeft iemand het druk, zou het al fijn zijn als je een bericht krijgt zoals: “Weet dat ik aan je denk.” “De komende weken ben ik erg druk, maar zullen we vast een datum plannen voor daarna?” Dit lijkt bijna onmogelijk te zijn en komt nauwelijks voor. Wat is daar toch zo moeilijk aan? En waarom gebeurt dit zo weinig?
Als je je al eenzaam voelt, kan het gebrek aan berichten of contact ervoor zorgen dat je je nog eenzamer en misschien ongewenst voelt. Het kan lijken alsof andere mensen leuker gezelschap zijn dan jij. Hoewel ik met mijn verstand weet dat dit niet altijd gebeurt omdat de ander niet om mij geeft of mij niet belangrijk vindt, doet het toch pijn. Met dit soort gedachten wil ik mezelf niet kwellen.
Daarnaast bevind ik me al een hele tijd op Bumble, wat leuk kan zijn, maar waar ik ook gillend gek van kan worden. Een voorbeeld: ik had een keer met iemand afgesproken en het was gezellig. Er stond een nieuwe afspraak gepland, maar die kon niet doorgaan omdat er iets tussengekomen was. Dat kan gebeuren. Zelf zou ik dan meteen een nieuwe datum voorstellen, maar dit gebeurde niet. Toen ik daarna vroeg of een bepaalde datum oké was, hoorde ik niks meer van haar. Als je niet meer met me af wilt spreken, kun je dat gewoon zeggen. En al was er een andere reden, kun je dat ook zeggen, al ken ik je pas een paar weken. Maar negeren en doen alsof je het niet gezien hebt, vind ik echt onbeleefd en laf. Of denken, hier heb ik geen zin in en dan maar niets meer laten horen, is iets waar ik niet tegen kan. Het is zo simpel om een berichtje te sturen, zodat je daarna ‘van me af bent’. Hoe moeilijk kan het zijn?
Ik heb slechts (ongeveer) twee vriendschappen waarbij er regelmatig contact is en er vaak van beide kanten wordt voorgesteld om samen iets af te spreken. Slechts twee. Al ben ik niet te beroerd om voor de zesde keer achter elkaar te vragen of de ander iets wil afspreken, maakt het me verdrietig dat ik steeds degene ben die het moet voorstellen. En het is zeker niet zo dat ik aan het turven ben hoe vaak ik al iets heb voorgesteld, wel kan ik me vaak nog herinneren dat ik het de laatste keren steeds was, waar ik verder ook niets aan kan doen.
Persoonlijk vind ik dat een vriendschap gelijkwaardig moet zijn. Met niet elke vriendschap doe je hetzelfde, maar ik vind diepgang naast luchtigheid om een echte verbinding te krijgen wel heel fijn en belangrijk. Ik zal meer connectie voelen met iemand met wie ik alles kan delen en van alles kan doen, dan met iemand bij wie dat ontbreekt of nauwelijks aanwezig is.
Als ik een reden moet bedenken waarom het voor mij lastig is om nieuwe vriendschappen te vinden, is dat omdat ik soms dezelfde loyaliteit verwacht als die ik zelf geef, maar dit helaas niet altijd zo is. Verder heb ik wel bepaalde contacten die misschien nog niet helemaal op het vriendschapsniveau zitten en als je elkaar dan maar weinig ziet, bouw je ook niet echt iets op. Sowieso kan het rond je dertigste lastiger zijn om aan nieuwe vriendschappen te komen.
Mijn weken bestaan uit drieënhalve dag voor mijn dochter zorgen, op maandag, dinsdag, woensdagmiddag en donderdag. Het huishouden doen, verschonen, voeden, wandelen en dat op repeat. Op woensdag werk ik vier uur. Ik zou daar nooit over klagen, want ik ben blij dat ik zoveel tijd met haar kan doorbrengen. Al is het wel soms zwaar, moet ik toegeven. Ze zal, wanneer er plek is, nog naar de opvang gaan, maar dit zal hooguit vanaf 2025 het geval zijn.
Al ben ik daarnaast nog een individu met bepaalde behoeften. Behoefte aan sociaal contact en gezelligheid. Nu werk ik ook nog eens thuis en zie ik dus geen collega’s. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik enkel een semi-huisvrouw en moeder ben. Ik zeg niet dat ik dit ben, maar zo voelt het soms wel. Natuurlijk begrijp ik dat anderen meer werken doordeweeks, maar een klein gebaar zou al fijn kunnen zijn. Een bericht, een telefoontje, een kaartje, wat dan ook. Een signaal van: “Hee, ik ben je niet vergeten en ik denk aan je.”
Zonder mezelf veren in de reet te steken, weet ik dat ik een sociaal, loyaal en warm persoon ben, die echt wel een leuke en fijne vriendin voor iemand kan zijn. Ik wil dat ik niet alleen zo’n persoon ben voor iemand anders, maar zij ook voor mij. Dat ze moeite voor mij doen en tijd in mij investeren. Mij het gevoel geven dat ik ertoe doe. Meer sociale contacten heb ik heel graag.
Ik ga niet smeken om aandacht. Zo ben ik niet.
Al kan ik blijven zeggen: laten we alsjeblieft wat meer naar elkaar omkijken en elkaar niet veroordelen om een persoonlijk gevoel.
Geen “ja, maar je hebt toch sociale contacten?” of “ja, maar het gaat nu toch al beter?” Daar help je mij of een ander niet mee. Dingen kunnen naast elkaar bestaan. Ik wil me begrepen, gehoord en gezien voelen, en dat wil een ander ook. Als ik hier verdrietig om ben, kan er niet gezegd worden dat dat niet nodig is, dat dat geen terecht gevoel is, of iets dat afgezwakt wordt door een ander. Probeer erachter te komen waarom iemand zich zo voelt en echt te luisteren, zonder te oordelen.
Yorumlar