Het is gek om me te realiseren dat Filippa ‘al’ bijna vier maanden in ons leven is, maar tegelijkertijd ook ‘pas’ bijna vier maanden.
Alles is nieuw en voor de eerste keer, maar aan de andere kant voelt het soms alsof ik dit al jaren doe. Het gaat eigenlijk heel natuurlijk en vanzelf en ik zit compleet in de moederrol. Ik sta er soms zelf van te kijken.
Ik ben niet meer alleen de persoon Emma, maar ook de moeder van Filippa. Elke avond als ik naar boven loop en haar in haar bed zie liggen, denk of zeg ik weer “aw, zo schattig, kijk nou… zo lief...” alsof het pas dag twee of drie is dat ze in mijn leven is. Ze is echt van mij, ik ben toch echt haar moeder. Het blijft soms onwerkelijk.
Ik had dit allemaal nooit van tevoren kunnen bedenken. Dat het dit met me zou doen en dat het mij zo’n speciaal gevoel zou geven.
Het is aan de ene kant rot dat ik haar niet 1 dag naar de opvang durf te sturen, vanwege ouders die hun kinderen niet laten vaccineren, maar aan de andere kant kan ik nu extra veel tijd met haar doorbrengen, wat zo fijn en waardevol is.
Elke keer dezelfde routes wandelen wordt wel wat eentonig en het voelt soms ook eenzaam, maar ik breng tijd door met mijn dochter en dat is zo waardevol. Ze is zo vrolijk, lacht veel en kan tegelijkertijd ook heel rustig zijn. Het is onbeschrijflijk mooi om te zien.
Laatst was ik in tranen omdat ik verdrietig was over mijn werksituatie en omdat ik me soms geen individu meer voel. Soms kan ik redelijk uit het niets weer een intens gevoel van verdriet voelen. Ik kan er niet altijd mijn vinger op leggen. Het heeft vaak ook met meerdere omstandigheden te maken. Al weet ik dat ik wel nog een individu ben, voelt het soms wel zo.
De meeste dagen zijn redelijk hetzelfde. Dan ben ik weer een was aan het ophangen of opvouwen, dan weer aan het wandelen, haar aan het verschonen, de fles aan het geven, de flessen aan het afwassen, etc. Andere moeders zullen dit ongetwijfeld herkennen. Ondanks dat de dagen hierdoor nog redelijk vanzelf gaan, is mijn brein ook op zoek naar meer positieve prikkels en uitdagingen.
Daarom leek het mij ook een goed moment om haar kledingkast te ordenen volgens de Marie Kondo methode, om alles netter en overzichtelijker te maken. En bedacht ik me bijvoorbeeld om nieuwe kruidenpotjes te kopen die mijn volgers vast in mijn Instagram-story voorbij hebben zien komen ;) Labels van boven en op alfabet zodat je veel sneller het juiste kruid erbij pakt. Erg satisfying vind ik zelf.
Niet dat dit nu zoveel uitdaging biedt, maar het geeft wel een gevoel van voldoening.
Daarnaast wil ik even goed een blik werpen op al mijn T-shirts en tops, waarvan ik een hoop ook niet draag. Ik kan maar beter een deel naar de kringloop brengen en wat nieuws kopen dat ik wel draag, in plaats van het jaren ongebruikt in mijn kast te laten liggen. Dat vind ik ook zonde en misschien kan ik anderen er nog blij mee maken.
Verder ben ik nog steeds blij dat ik het nieuws niet kijk. Al die nare situaties hoef ik niet mee te krijgen, want het doet veel te veel met me. Via Denny krijg ik nog genoeg mee, ook dingen die ik liever niet had geweten. Natuurlijk zet het me aan het denken. In wat voor wereld gaat Filippa opgroeien?! Ik hoop oprecht dat het weer een keer beter gaat worden. Dat de oorlogen stoppen, het antisemitisme, racisme, discriminatie, grensoverschrijdend gedrag, LGBTQ+ haat en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoewel ik weet dat dat helaas niet realistisch is, hoop ik alsnog op een iets fijnere wereld in de toekomst. Dromen mag….
Tegenwoordig word ik daarnaast helemaal gestoord van mensen die beweren dat zonnebrand en het dragen van een zonnebril slecht voor je zijn. Serieus, ik snap er helemaal niets van. Bedoelen ze soms dat je in de herfst en winter, wanneer er weinig zon is, expres fel zonlicht in je ogen moet laten schijnen? Dat slaat toch nergens op? Dat zou dan ineens slecht zijn? Je ogen krijgen toch ook geen of minder zonlicht gedurende die maanden? I can’t…
En dan al die mensen die in desinformatie geloven, waar ik eigenlijk geen woorden voor heb. Influencers zoals - om in de woorden van wetenschapsjournalist @Sjamadriaan te spreken, - Charlatan Labee die beweert dat autisme door een verstoorde darm kan komen. Serieus Charlotte?! En het erge is nog dat er mensen zijn die dit soort informatie klakkeloos overnemen en niet meer voor zichzelf lijken te kunnen denken.
Daarnaast heb je nog allerlei stomme mensen die allerlei supplementen van Vitakruid aanbevelen, terwijl je in principe maar weinig supplementen hoeft te slikken als je gezond bent. Alles voor het geld hè, Arie Boomsma, Isa Hoes en vele anderen?! Kunnen jullie jezelf nog recht in de spiegel aankijken?! Ik denk het niet.. Het zou fijn zijn als Meta daar eens wat aan doet. Ik kan nog eeuwig doorschrijven over mijn frustraties, maar dat ga ik niet doen, want ik dwaal af.
Deze blog springt een beetje van de hak op de tak, maar zo gaat het soms ook in mijn hoofd.
Mocht je ook moeder zijn, hoe vergaat het jou? Wat gaat er goed en waar loop je soms tegenaan?
En welke tips zou je een ander mee willen geven?
Comments