Persoonlijk vind ik dat je bij het krijgen en hebben van een diagnose/label, niet moet spreken over goed of slecht. Je hebt een diagnose vooral voor jezelf, niet voor een ander. Daarbij is het voor iedereen persoonlijk.
Ik begrijp ook dat niet iedereen het fijn vindt om te moeten zeggen dat hij of zij iets heeft, maar dat komt denk ik vooral omdat er mensen zijn die er verkeerd op reageren, die dan meteen een bepaald beeld van je hebben. Mensen die oordelen en alles invullen en dat is heel frustrerend. Aan die mensen zou ik willen zeggen, vraag aan de ander hoe de diagnose er voor een ander uitziet, stel vragen en vorm geen beeld van tevoren. In deze blog leg ik je uit waarom het hebben van de diagnose autisme mij zoveel goeds heeft gebracht.
Mijn hele leven lang heb ik mij al anders gevoeld, al die tijd dat ik onwetend was. Nu is er niets mis met anders zijn, maar als je het idee hebt dat je hier echt de enige in bent, kun je je heel erg alleen en verloren voelen. Zo voelde ik me ook altijd.
Als je dan eindelijk een diagnose krijgt, kan het een verklaring zijn voor waarom je je altijd zo anders hebt gevoeld.
In mijn geval bracht het hebben van de diagnose autisme op mijn drieëndertigste heel veel goeds. Het zorgde ervoor dat ik mezelf beter kon leren kennen en begrijpen. Het zorgde voor duidelijkheid en een verklaring voor waarom een hoop dingen in mijn leven zo moeizaam gingen en waarom ik van jongs af aan al worstelde met mijn mentale gezondheid. Het bleek zo te zijn dat ik helemaal niet de enige ben in het anders zijn.
Als mens heb je meestal behoefte om ergens bij te horen, om je niet alleen op de wereld te voelen. Nu kon ik me als het ware aansluiten bij de groep van neurodiverse mensen, net zoals de neurotypische mensen zich bij elkaar kunnen aansluiten. Hierdoor voelde ik me minder alleen en verloren. Er zijn meer mensen zoals ik, hoe fijn is dat. Ik ben anders, maar niet minder. Mijn brein werkt anders, maar niet minder.
Het is niet zo dat ik ermee te koop loop en tegen iedereen maar roep dat ik autisme heb. Nee, het is vooral goed voor mezelf omdat ik op deze manier het best met mezelf kan omgaan. Ik tast niet meer in het duister. Ik kan herkenning vinden in de verhalen van anderenen zij in de verhalen van mij. Een gevoel van connectie, een gevoel van verbinding.
Ik had er niet aan moeten denken dat ik het nog niet geweten had. Hoe had ik er dan bij gezeten? Sowieso een stuk slechter en depressiever, dat weet ik zeker. Mijn leven kenmerkte zich door een hoop zeer sombere periodes waarin mijn gemoedstoestand heel veel invloed had op mijn leven. Het leven was veel te vaak een strijd die ik verloor. Ik werd wel eens negatief genoemd en dat maakte me zo boos en verdrietig. Ik dacht alleen, “Ik ben mijn gevoel aan het uiten, wees blij dat ik dat eindelijk een keer doe, is het weer niet goed.” Je gevoel uiten is iets heel anders dan negatief zijn, zagen mensen dat toen maar. Ik durfde mijn gevoel bijna niet meer uit te spreken vanwege die stomme ‘negatief stempel’. Elke keer deed ik maar weer een masker op, oké lijkend van de buitenkant maar ondertussen brekende van binnen. Ik ging eraan kapot. Ik wilde mezelf laten zien, maar wist niet hoe. Ik voelde me zo anders. Ik sleepte mezelf elke dag voort en alleen maar bestaan was meer voor mij weggelegd. Leven deed ik niet.
Al is elk mens met autisme anders, ik hoef me niet meer zo alleen en onbegrepen te voelen. En alleen al daarom is de diagnose autisme me zoveel waard. Nu begrijp en ken ik mezelf pas echt goed. Nu kan ik echt een leven leiden dat passend is voor mij. Nu kan ik mezelf eenbeetje liefde geven voor de strijd die ik al die drieëndertig jaar heb geleverd. Nu kan ik persoonlijk groeien. Zonder de diagnose zou ik nu niet de persoon zijn die ik vandaag ben.
Comentarios