Meestal als het weekend eraan zit te komen en vooral dan, voel ik een confronterende leegte. Helemaal als het een weekend is waarin er geen concrete of specifieke plannen zijn. Als er geen plannen zijn met andere mens(en). Het maakt me verdrietig en somber. Ook maakt het me onrustig. Het liefst heb ik dat de dag een beetje vanzelf gaat. En waarom is dat? Waarom heb ik daar last van?
Omdat ik wel eens het gevoel heb dat ik er kennelijk niet toe doe. Dat mensen mij vergeten, dat mensen bijna nooit aan mij denken en niet willen weten hoe het met me gaat. Waarom krijg ik van sommige mensen niet ooit eens een appje of zo? “Joehoe, ik besta nog hoor, ik ben er nog.” En vervolgens denk ik weer aan bepaalde mensen die misschien wel heel erg met zichzelf bezig zijn, in hun eigen wereldje zitten of geen ruimte hebben voor jou omdat ze al best veel vrienden hebben en zien. Ik probeer rekening te houden met al deze factoren maar toch snap ik het niet. Ik begrijp het echt niet.
Zit ik dan zo anders in elkaar? Volgens mij niet. Ik kan toch niet de enige zijn die regelmatig aan anderen denkt en hem/haar/hen ook wilt zien?
Waar ik persoonlijk echt een hekel aan heb, is mensen die zeggen dat ze je nog wel gaan appen/bellen en zeggen, “we gaan weer eens afspreken!” En dat vervolgens nooit doen. Waarom zeg je het dan? Als ik zoiets al zou zeggen, kom ik het ook na, echt. Ik snap dat oprecht niet. Zeg het dan niet alsjeblieft.
Vroeger keek ik nog wel eens films met mensen thuis, nu allang niet meer. Hooguit samen met mijn vriend. Ik vind zoveel leuk om te doen. Ook gewoon bij iemand thuis zitten, drankjes drinken, thuis eten of uiteten gaan. En daarover gesproken, ik ben ontzettend dankbaar voor en blij met mijn vriend en natuurlijk kunnen we ook dingen met zijn tweeën doen en ondernemen, maar toch wint die confronterende leegte het vaak. Ook al wil ik dat niet. Ook al brengt het me weinig goeds. Het is een bepaalde pijn die ik misschien niet zo goed kan uitleggen en sommige mensen maar moeilijk kunnen begrijpen. Helemaal als zij een druk sociaal leven hebben. Deze draag ik al lang met mij mee. Eigenlijk al vanaf het moment dat ik in Utrecht kwam wonen, dus nu al zo’n veertien jaar. En dat is lang, heel lang.
En ik weet dat ik er nu beter voor sta. Dat staat er los van. Ik ken al meer mensen, ik heb al wat meer vrienden en begrijp me niet verkeerd, daar ben ik heel blij mee. Maar met een heel leeg weekend kan ik heel slecht omgaan. Ik accepteer dat gewoon niet. Ik wil meer. Ik wil ook meer omdat ik nooit een ‘gewone’ tiener of twintiger heb kunnen zijn. Ik gun mezelf meer. Meer plezier en meer leuke momenten en herinneringen. Nu kan het nog. Ik ben pas 35, het kan nog. Het zou nog moeten kunnen.
