Verliefd. Verliefd was ik tot mijn drieëntwintigste nog nooit geweest. Ik was tot die leeftijd nog nooit bezig geweest met jongens of op een date geweest. Sowieso was ik een laatbloeier. Ik had geen idee hoe verliefdheid zou voelen, ik kon me er alleen een voorstelling van maken. Op een enkele familievakantie was ik wel eens onder de indruk van een jongen, wat ervoor zorgde dat ik into gedichten schrijven raakte. Gedichten die misschien op die ene jongen gebaseerd waren, met daarbij een hoop fantasie over hoe ik dacht dat liefde en verliefdheid zou voelen.
Je gezien en geliefd voelen, wie wil dat nou niet? Ook ik had daar veel behoefte aan. Iemand die soms eens door mijn masker heen zou kijken. Iemand die mijn eenzaamheid zou zien. Iemand die de moeite zou nemen om mij te leren kennen. Er was destijds een vriendin die de ene relatie na de andere had en ik vroeg me oprecht af waar ze al die jongens vandaan haalde en hoe ze die had ontmoet. Ik begreep er niets van. Diezelfde vriendin stuurde mij op mijn drieëntwintigste op mijn allereerste date ooit. Een blinddate nog wel, want ik wist nog niets van hem en ook niet hoe hij eruitzag. Het was voor mij allemaal nieuw en ik had geen idee wat ik kon verwachten. Verbazingwekkend genoeg verliep de eerste date goed, was de klik er en was het zelfs leuk genoeg om op een tweede date te gaan met elkaar. Het verliep eigenlijk best soepel, zelfs zo goed dat het zo’n maand later al een relatie werd. Ergens dacht ik wel, “dit ging wel makkelijk!” Ik hoefde er niet echt moeite voor te doen en was gewoon mezelf. Een goed begin, een goede eerste ervaring. Door hem voelde ik me zeker wel gezien en geliefd. Na twee jaar is deze relatie helaas toch overgegaan, onder andere wegens mijn problemen met intimiteit. Hoewel we dit samen besloten hadden, was ik er wel heel erg verdrietig over. Het deed heel veel met me. Een periode waarin ik ook een verstoorde relatie met eten creëerde en controle zocht door heel erg op mijn eten te gaan letten.
Ik wilde niet alleen zijn, ik wilde niet geen relatie hebben, ik wilde dit eenzame gevoel niet hebben. Ik wilde er hard van weg rennen. Ik had nu ervaren hoe het is om een relatie te hebben en ook al woonden we niet samen, vond ik het wel fijn om elkaar regelmatig te zien. Ondanks dat voelde het goed en fijn om samen iets op te bouwen. Ik voelde vrijwel meteen een leegte ontstaan zodra we uit elkaar waren. Ik voelde me alleen en eenzaam en misschien wel extra eenzaam door een groot gebrek aan sociale contacten. Hoe ging ik ooit een nieuw iemand leren kennen? Het enige dat ik kon bedenken was me inschrijven op verschillende datingsites en apps. Een profiel had ik tenslotte zo gecreëerd. Profielen bekijken, in contact komen met jongens, vervolgens met ze chatten en soms met ze afspreken. Ik had het gevoel wel te pakken. Woorden op een scherm vond ik soms moeilijk te interpreteren. Iemand kon wel van alles zeggen en er vervolgens niets van menen. Meestal was ik al snel onder de indruk van iemand. Als iemand meteen vroeg waar ik in sliep, wist ik nog wel dat dit niet helemaal oké was. Niet waar ik op zoek naar was in ieder geval. Maar verder? Verder vond ik het maar moeilijk om iemands intenties in te schatten, ook tijdens het afspreken.
Ik weet nog goed dat mijn eerste afspraak met iemand ergens na middernacht in de stad was. Best vreemd eigenlijk als ik er achteraf aan terugdenk. Want wat dacht ik? Dat het een super goed teken zou zijn als iemand je wilt zien, terwijl hij al met vrienden in de kroeg is?! En jij wel even kunt langskomen voor een keuring of zo?! Wat dacht ik? Dat is een goede vraag. Ik dacht er niet echt bij na. Ik dacht vooral, waarom niet, ik kom wel. Ik zie het wel. Over hem schrijf ik ook in mijn boek, Tim. (Dit is een nickname). Een moeilijke jongen, een verwarrend en onduidelijk iemand. Erop terugkijkend denk ik dat veel jongens zagen hoe kwetsbaar ik was en daar gebruik van probeerde te maken.
Ik hoorde mensen wel eens praten over een one-night-stand en daar begreep ik niets van. Ik wil hier niet over oordelen, maar ik zou nooit zo intiem kunnen zijn met iemand die ik pas net of een paar weken ken. Dat kan en wil ik niet. Daar moet ik dan echt niet aan denken. Ergens kan ik me voorstellen dat sommige jongens wel eens dachten dat ze mij zo ver konden krijgen. Ze wilden kijken hoe ver ze konden gaan en waren mij aan het testen. In plaats van het af te kappen met mij, kreeg ik van Tim wel eens de opmerking dat hij de logeerpartijtjes zat was. Hij was vrij om te gaan en dat te zoeken bij iemand anders. Wat een rot opmerking.. Die kwam wel even binnen bij me.
Heel veel jongens vond ik onduidelijk en vaag en ze gingen vooral niet het gesprek of de confrontatie aan, wat ik erg laf vond. Maar om nou te zeggen dat die opmerking er voor zorgde dat ik het af kapte met hem? Dat deed ik niet. Of de opmerking dat hij met bepaalde dingen van mijn verleden niets kon? Het was voor mij nog steeds geen reden om het contact te verbreken.
Ik geef de schuld aan mijn gebrek aan zelfliefde en mijn onzekerheid. Nog steeds wilde ik me gezien voelen. Nog steeds wilde ik niet alleen zijn en een gat opvullen, dus liever daten met iemand die niet deugt, dan helemaal niets hebben. Ik realiseerde me jaren later pas hoe erg en triest dat eigenlijk klinkt.
Tim was nog maar het begin van een reeks ‘ondeugdelijke producten’, zo noemde ik ze uit een gevoel van boosheid, frustratie en mentale kwetsbaarheid. Als ze mij niet leuk vonden op de romantische manier, konden ze dat toch gewoon tegen mij zeggen? Ik was misschien kwetsbaar, maar niet van porselein of zo. Ik kon het echt wel hebben. Constant maakte ik mezelf wijs dat iemand mij misschien toch leuk kon vinden. Constant negeerde ik de slechte signalen. Constant vroeg ik bij de paar sociale contacten die ik had, om bevestiging en advies. Vaak klampte ik me volledig vast aan degene met wie ik op dat moment aan het daten was. Dat was op dat moment mijn wereld en mijn focuspunt.
Wat had ik graag tegen mezelf van toen gezegd dat ze er mocht zijn, dat ze goed is zoals ze was, dat ze er toe deed. Dat dit allemaal niet nodig was.
Mijn gebrek aan zelfliefde en kwetsbaarheid waren allemaal geen goede ingrediënten voor fijn of succesvol daten. Het was alsof de jongens bepaalde hoeveel ik waard was en of ik er toe deed. Het online daten was te veel een project geworden. Ik zag het hebben van een relatie niet als een leuke aanvulling of toevoeging, maar eerder als een noodzaak. En daar ging het al mis. Mix die slechte mindset met iemand die te weinig van zichzelf hield en heel onzeker en kwetsbaar was, waardoor de kans ook zeer klein was dat ik op die manier iemand ging vinden. En waardoor de kans zeer groot was dat ik in situaties zou komen waarin iemand over mijn grenzen heen zou kunnen gaan. Zo heb ik wel eens bepaalde jongens midden in de nacht in het weekend binnen gelaten om bij mij te laten slapen als ze mij ‘s nachts appte, want zo was ik, goedgelovig en naïef. Wat dacht ik? Dat hij me dan leuk vond? Hij dacht waarschijnlijk alleen dat er misschien nog wat te halen viel, wat sowieso niet het geval was, maar hiermee ging ik toch weer mijn grenzen over. Ze wisten dat ik ze meestal toch wel binnen zou laten. De volgende ochtend waren ze weer weg en had ik weer een eenzame en lege dag. Waarom was mijn eerste date met Tim niet op een normaal tijdstip? Waarom zei ik niet gewoon dat ik niet na middernacht wilde afspreken? Dat dat echt te laat was? Waarom ging ik niet gewoon slapen op dat moment? Al die waaroms.
Wat had ik mezelf toch veel nare ervaringen kunnen besparen als ik toen meer zelfliefde en een betere mindset had gehad. Het is nu eenmaal zo gelopen. Het zorgt wel voor een open en eerlijk hoofdstuk in mijn boek en een open en eerlijke blog, moet ik maar denken.
Na vier jaar lang met allerlei verschillende jongens te hebben gedate, was ik er compleet klaar mee. Een enkeling was oké en had mij niet beschadigd, maar de meesten waren allemaal in het lijstje van ondeugdelijke producten gekomen. De een nog erger dan de ander. Het gaf mij geen vertrouwen in de toekomst. Op veel dagen was ik er oprecht van overtuigd dat ik altijd alleen zou blijven. Het was tenslotte in die vier jaar van mijn vijfentwintigste tot mijn negenentwintigste nog nooit gelukt. Hoe ging ik ooit een jongen aan mij binden? Hoe zou ik ooit een wel lief en goed iemand vinden? En waar?
Het leek mij een goed idee om in therapie te gaan om te praten over mijn problemen met jongens, intimiteit en fixatie op daten. Ik vertelde eerlijk dat ik wel op vier of vijf verschillende datingsites ingeschreven stond en welke dingen ik zoal had meegemaakt. Ik was trouwens al die tijd nog onwetend van mijn autisme. Ik vermoed dat zij ook wel doorhad hoe ongezond mijn mindset was en dat ik veel te veel bezig was met het vinden van een relatie en het opvullen van een leegte binnenin mij. Haar advies aan mij was dan ook om een flink aantal profielen te verwijderen en de meldingen van de enige site waarop ik nog stond, uit te zetten. Door al die meldingen had ik toch ook altijd het idee dat ik er meteen iets mee moest. Het maakte me sowieso altijd nieuwsgierig. Het zorgde ervoor dat ik te veel ‘aan’ stond. Dat moest juist niet meer. Ook hebben we gewerkt aan mijn gebrek aan zelfliefde en gekeken waar het vandaan zou kunnen komen. Ik moest leren inzien dat het hebben van een relatie een leuke aanvulling zou kunnen zijn, maar dat het geen noodzaak is. Dat ik er in mijn eentje ook toe doe en ook waardevol ben. En dat mijn waarde niet afhangt van wat een ander van mij vindt of van hoe bepaalde contacten zijn geëindigd. Dit alles had natuurlijk tijd nodig. Het tegen jezelf zeggen en toepassen en echt voelen zijn twee heel verschillende dingen. Toch had ik mijn account op die ene datingsite aangehouden. Deze site was minder een vleeskeuring, maar ook een site waarop je iets over jezelf kon schrijven, kon vermelden naar welke muziek je graag luistert, welke series je kijkt, wat andere hobby’s, waar je bang voor bent etc. Een site waarop je net wat uitgebreider een beeld van jezelf kon geven.
Na al een aantal maanden in therapie te zitten, stuurde ene Denny mij op een dag een bericht. Al beet ik tijdens het chatten wel eens van me af, merkte ik toch ook dat de therapie begon te werken. Met mijn verstand had ik in ieder geval in mijn hoofd dat ik er niet volledig in moest duiken en dat ik moest proberen er open en zonder verwachtingen in te gaan. Mochten we gaan afspreken, zou ik wel zien hoe het zou lopen. Het hoefde niet weer een verkeerde jongen te zijn. Daar leek het in ieder geval niet op. Het daten met hem ging goed en soepel. Eigenlijk net zoals mijn allereerste ervaring. Hij stuurde mij ook uit zichzelf berichten. Tussen de dates zaten niet heel veel dagen. Het was ook niet zo dat hij ineens twee weken niets van zich liet horen, wat ik eerder vaak genoeg had meegemaakt. De signalen waren goed en hier durfde ik steeds meer op te vertrouwen. Het was leuk, gezellig en fijn en mijn gevoel voor hem groeide. Het was alleen niet vrij snel een relatie. Dat heeft even geduurd. Dit heeft me wel eens onzeker gemaakt en aan het twijfelen gebracht. Misschien vond hij me toch niet leuk en zag ik het weer allemaal verkeerd? Wel probeerde ik er soms een gesprek over te voeren met hem, om zo toch wat duidelijkheid te krijgen. Na vijf maanden was het dan toch officieel. Een best onwerkelijk moment. Ik had een relatie en was niet meer alleen. Na al die jaren was ik niet meer alleen. Het was toch nog gelukt om iemand via internet te vinden, iets dat ik niet gedacht had.
Liefde kan ingewikkeld zijn en daten kan ook heel ingewikkeld zijn. Het gaat met vallen en opstaan, van teleurstellingen, verdriet en pijn soms ook naar hoop. Mijn donkere hoofd zorgde ervoor dat ik oprecht geloofde altijd alleen te blijven. Op dat moment was ik er ook echt van overtuigd. Het kan, liefde vinden is mogelijk. Niet per se op de sprookjesachtige film-manier, maar het kan. Via internet of in real life.
Als iemand iets meeneemt uit mijn blog, hoop ik ook dat het is dat je er ook toe doet en waardevol bent zonder relatie. Dat je niet een relatie nodig hebt. Dat je sowieso een waardevol persoon bent. Dat geen man of vrouw ervoor mag zorgen dat jij je minder gaat voelen over jezelf. Ik hoop dat je je gezien en geliefd voelt, of je nu een relatie hebt of niet. Je mag er zijn. En die zelfliefde, dat blijft ook een ingewikkeld dingetje, maar ik ben me er bewust van.
